آوا

این روزها خیلی قلدر شدی. صدات رو کلفت می کنی. ابروهات رو تو هم گره می کنی و خودم، خودم می کنی.  معمولا مکالمه ات با یه نه کشیده شروع می شه و بعد ادامه می دی " خودم می رم، خودم می خونم. خودم می خورم، خودم می یارم و ..."  می گن اقتضای سن دو ساله هاست و طبیعی. در هر صورت، من که ناراضی نیستم. برعکس کلی لذت می برم. به نظرم خیلییییی بامزه می شی. گاهی اوقات هم که می بینم حسابی حس گرفتی و داری لذت می بری از قدرت نمایی کردنت. زل می زنم بهت و می خندم  نمی دونم چرا و به چه علت! ولی معمولا اخمت از هم باز می شه و در جوابم لبخند می زنی و اوضاع دوباره بر وفق مراد می شه  به نظرم خیلی دوست داشتنی تر شدی عسلم   ...

الان یک هفته هست یا شاید بیشتر که دارم هر روز و هر شب دست کم دو سه بار قصه "شنل قرمزی" رو برات تعریف می کنم.  دیگه حفظش شدی. وسط قصه خودت شروع می کنی به تعریف کردن و ...  امروز ظهر موقع خواب نیمروزی ات باز گفتی "قصه بگم" (منظورت اینه که قصه بگو. آخه هنوز فعل ها رو اشتباه می گی ) بعد این گفتگو بینمون رد و بدل شد. مامان : یکی بود یکی نبود. یه دختر کوچولوی مو فرفری خیلی قشنگ بود. اسمش بود آوا ... آوا : شنل قرمزی مامان : اسمش بود آوا ... آوا : شنننننل قرمزززززی مامان : اسمش بود آوا ... آوا : شننننننننل قرمززززززززززززی  (یعنی من مردم و زنده شدم برای اون اخم قشنگت.  آخه اولین اخم زندگیت ...